شماری از زنان در ولایت فراه در جنوب غرب افغانستان می‌گویند که با بسته‌شدن آرایشگاه‌های آنان توسط طالبان، فقر و بی‌کاری دامن‌گیر آنان شده است. این آرایشگران مدعی اند که تداوم این وضعیت این زنان را به مشکلات روحی و روانی حاد دچار خواهند کرد.
پروانه یکی از آرایشگران با سابقه در ولایت فراه است. او بیش از پنج سال در مرکز شهر فراه آرایشگاه زنانه داشته است. وی مسئولیت تأمین مخارج زندگی خود و خانواده‌ی چهار نفره‌اش را به دوش دارد. وی می‌گوید زمانی که طالبان به سراغ بسته کردن دکان آرایشگری اش آمدند جزء گریه چاره‌ی نداشته است.
وی به راوی زن گفت: «اولین بار وقتی شنیدم که گفتند باید تابلوها را پایین کنید و مخصوصا زمانی که طالب‌ها به آرایشگاه من آمدند و گفتند که دروازه آرایشگاه را بسته کنید، احساس کردم که زمین و زمان به هم خورد، احساس کردم که دیگر اصلا زنده نیستم و فقط توانستم گریه کنم.»
پروانه می‌گوید که شوهرش نیز از معیوبیت رنج می‌برد و باوجود ومعیوبیت به تازه‌گی بخاطر کارگری به ایران رفته؛ اما او اکنون نگران آینده خود و فرزندان اش است که چگونه از پس خرج و مخارج زندگی براید.
وی افزود: « خیلی از خانم‌ها سرپرست ندارند و خودشان مجبور اند که نان مادر و خانواده‌ی شان را بدهند. از طریق همین آرایشگاه، خیلی از خانم‌های هستند که شوهر ندارد فرزند کلان نان آور ندارد؛ اما از طریق آرایشگاه نان فامیل خود را تأمین می کردند.
پس از تسلط طالبان بر افغانستان در دو سال گذشته، و وضع ممنوعیت بر آموزش دختران ، تحصیل و کار آنان در نهاد های دولتی و غیر دولتی ، بسیاری از زنان در فراه به مشاغل دیگری چون آرایشگری، خیاطی و صنایع دستی روی آوردند.
سمیه یکی از دیگر زنان آرایش‌گر در ولایت فراه است که محدودیت‌های طالبان کار و درآمد وی را از او گرفته است.
وی به راوی زن می‌گوید که سال آخر تحصیل اش بود که طالبان دروازه‌های دانشگاه‌ها را به روی تمامی دختران بستند و او ناچاری تقریبآ یک‌و نیم سال پیش به حرفه‌ی آرایشگری روی آورد تا برای خانواده هفت نفره‌اش لقمه نانی پیدا کند.
وی گفت: «من بعد از مسدود شدن مراکز تعلیمی و تحصیلی حرفه آرایشگری را شروع کردم با هزینه‌ی شخصی خودم و خیلی با شوق و ذوق این حرفه جدید را آغاز کردم. من واقعا متاسف هستم که نتوانستم کمک‌خرج خانواده‌ام باشم و این واقعا یک کار ناراحت کننده است. خانم‌ها و دخترانی زیادی بودند که مصارف خانواده‌ی خود را می‌دادند و با بسته‌شدن آرایشگاه ها خیلی از خانم‌ها بی‌کار شدند.»
وی معتقد است که برای خرید وسایل آرایشگری حدود سه لک افغانی را هزینه کرده است و در حال حاضر مجبور است که این وسایل را به قیمت پایین تر از 20 هزار افغانی به فروش برساند. به باور سمیه طالبان با بستن آرایشگاه نان زنان را از آنها گرفته است و با این وضعیت زنان مجبور اند به کشور ایران و پاکستان مهاجرت کنند و به کارهای شاقه دست بزنند.
حکومت سرپرست طالبان حدود دو ماه پیش فعالیت تمام آرایشگاه های زنانه در همه ولایت های افغانستان را ممنوع اعلام کرد و حتی در شماری از ولایت ها طالبان نیز خود اقدام به بسته کردن آرایشگاه های زنانه کردند.
پس از بسته کردن آرایشگاه‌های زنانه ، عاکف مهاجر سخن‌گوی وزارت امر به معروف طالبان، فعالیت این آرایشگاه‌ها را در افغانستان خلاف ارزش‌های اسلامی عنوان کرد.
واکنش‌ها
مسدود شدن آرایشگاه‌های زنانه در افغانستان با واکنش های گسترده داخلی و خارجی روبرو شد و بسیاری از مقام‌های داخلی و خارجی خواهان تجدید نظر طالبان در این زمینه شدند.
هیدر بار معاون بخش زنان دیده بان حقوق بشر در واکنش به بسته‌کردن آرایشگاه‌های زنانه در افغانستان توسط طالبان در رشته تویتی گفته است که با این اقدام طالبان حدود ۶۰ هزار زن و دختر در افغانستان شغل و درآمد شان را از دست داده‌اند
شمیمه سازگار فعال اقتصادی به راوی زن می‌گوید که که با بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه، فقر و بی‌کاری بیشتر دامن‌گیر زنان این ولایت شده است و این مسئله سبب چالش‌های زیاد درآینده خواهد شد.
وی افزود: «روز به روز شرایط زندگی برای زنان دشوار می‌شود، شماری زیادی از خانم‌ها به آرایشگاه‌ها روی آورده بودند و با بسته شدن آرایشگاه ها در فراه، شرایط اقتصادی زنان بدتر شده است. بسیاری از این خانم‌ها کمک خرج خانواده های شان بودند؛ اما متاسفانه با بسته شدن آرایشگاه‌ها مشکلات اقتصادی بیشتر می‌شود.»
سازمان ملل متحد نیز گفته که بسته کردن آرایشگاه های زنانه توسط طالبان در افغانستان تاثیرات منفی را بالای زندگی خانواده ها و اقتصاد زنان خواهد گذاشت.
به اساس گزارش ها؛ پیش از این حدود ۱۲ هزار آرایشگاه در سراسر افغانستان فعالیت میکردند و تقریبآ ۶۰ هزار زن در این آرایشگاه ها مصروف کار بودند.
